मुक्तकहरू

केही नबोली तिमी बोलेझैँ लाग्छ,
मौनता पनि आज बोलेझैँ लाग्छ।
तिमी टाढा भएर पनि नजिक छौ,
स्पर्श नगरी छोइझैँ लाग्छ।

किताबका अक्षर जस्ता छौ तिमी,
पढ्दा मनको रहर जस्ता छौ तिमी।
बुझ्न त गाह्रो हुन्छ प्रेम जस्तो,
तर एकचोटि बुझिए अमर जस्ता छौ तिमी।

आँखा आँशुले भरिँदा सम्झन्छु तिमीलाई,
हाँसोमा लुकेर रुन्छु तिमीलाई।
शब्द नभए पनि मन भन्छ,
माया गर्छु, तिमीलाई।

हावा झैँ स्वतन्त्र बन्ने मन,
तर नियतीले बाँधिएको छ तन।
मनले चाहेको सजिलो हुँदैन,
जीवन सधैं रहन्छ एक कठिन गण।

मुस्कानको आडमा पीडा लुकेको,
शब्दभित्र मौनता चुपचाप बगेको।
जीवन रमाइलो देखिए पनि,
भित्र कतै घाउ अझै नसेकेको।

साँझ ढल्दै जान्छ, उज्यालो हराउँछ,
जीवनको रंगपानी पनि धमिलिन्छ।
तर केही सम्झनाहरू यस्ता छन्,
जो हरेक अँध्यारोमा उज्यालो सरी जल्छ।

नजिक भएर पनि टाढा छौं हामी,
बोल्दै बोल्दै मौन छौं हामी।
शब्दका पुल निर्माण गरिए पनि,
मनदेखि मनसम्म दूरी छ हामी।

चिनेको मान्छे पराई हुन सक्छ,
पराई पनि कहिल्यै आफ्नै हुन सक्छ।
सम्बन्ध त केवल विश्वास हो,
जसमा शब्द नभए पनि प्रेम हुन सक्छ।

घामसँग तातिन्छ जीवनको लय,
चिसो चन्द्रमा पनि कहिलेकाहीँ सघर्ष।
प्रेम सजिलो लागे पनि छ
पीडाभित्र हराएको एक गहिरो अर्थ।

आँखा जति खुले पनि देखिँदैन केही,
मन बन्द भयो भने बुझिँदैन केही।
प्रेम केवल देखाउने कुरा होइन,
अनुभूति नै हो, बोलिँदैन केही।

सपनामा देखिने तिमी साँचो हैनौ,
साँचो भएर पनि तिमी साथ हैनौ।
सधैं सम्झिन्छु, भूल्न सक्दिन,
किनकि तिमी मेरो आत्मा भित्रै कैद हैनौ।

बाटो एउटै भएर पनि छुट्याउँछ नियती,
भावना एउटै भएर पनि हराउँछ समझदारी।
प्रेम टाढा जाँदैन कहिल्यै,
तर हामी आफैँ चुक्छौं कहिलेकाहीँ भारी।

बादलको झुल्कोमा तिमी जस्तै देखिन्छ,
हावा तिमी झैँ चल्छ, म भित्रै प्रवेश गर्छ।
कहिलेकाहीँ लाग्छ तिमी हराएकी हैनौ,
तिमी मेरै मनमा सुरक्षित भएर बस्छ।

समय सबैको घाउले भर्छ भने झूट हो,
केही घाउ समयसँगै अझै गहिरो हुन्छ।
यादलाई कहिल्यै मेट्न सकिँदैन,
त्यो त आत्माभित्र रगतजस्तै बगिरहन्छ।

मौनताभित्र तिमी बोलिरहेकी थियौ,
आँशुमा पनि तिमी हाँसिरहेकी थियौ।
तिमी टाढा भएर पनि साथ थियौ,
म एक्लो भएर पनि प्रेम गरिरहेकी थियौ।